راهپیمایی مردمی برای کار

هنگامی که راهپیمایی در اواخر سال 1980 برگزار شد، شکل جزمی دولت تاچر از پول گرایی و حمایت از “خودیاری” منجر به افول سریع بخش های تولید سنتی شده بود. این بیکاری ملی را به رقم بی سابقه 2.5 میلیون رساند و جوامع طبقه کارگر را ویران کرد.

جوانان در سراسر کشور به شدت آسیب دیدند و یک سوم افراد زیر 25 سال بیکار بودند. بر اساس برنامه بدنام فرصت های جوانان، جوانان 16 تا 19 ساله با دستمزد اندک مجبور به مشاغل نامناسب و گاه خطرناک شدند. در آن زمان هیچ چیز در لیورپول وجود نداشت. هیچی. […] بالاترین نرخ بیکاری در کشور. امیدی نبود. ناامید کننده بود. آنها فرصت پیشرفت را از جوانان گرفته بودند – کیت مولین.

پس از پیروزی تاچر در انتخابات، اتحادیه‌های کارگری طبقه‌بندی شده به دنبال تبدیل بیکاری گسترده به یک موضوع کلیدی مبارزات انتخاباتی بودند.

پس از تظاهرات موفقیت آمیز ضد بیکاری در لیورپول و گلاسکو، مفهوم راهپیمایی 1981 برای مشاغل متولد شد. یک راهپیمایی 30 روزه در قلب های صنعتی که روح راهپیمایی های گرسنگی دهه 1930 را تداعی می کند که از جارو به لندن می رفت. مارس برای مشاغل! راهپیمایی با عزت! مارش برای بریتانیا!» شعار راهپیمایی بود.

با این حال، این انفعال بسیاری از شرکت کنندگان ستیزه جو را عصبانی کرد: “ما خواهان شغل بودیم، برای شغل التماس نمی کردیم، و فکر می کنم گاهی اوقات این کار گم می شد.”