استقامت و رسیدن

ونسا ام

در چنین زمانی از زندگی، به عنوان دانشجویانی که در سال اول دانشگاه ما شرکت می کنند، همه چیز می تواند تازه و طاقت فرسا باشد. بسیاری از جمله خود من در حال تلاش برای کنار آمدن با استرس بسیار زیاد این تجربه دانشگاه هستند. من بسیار شک دارم و نگران هستم که این ممکن است بسیار دشوارتر از چیزی باشد که خودم را برای آن آماده کرده ام. من، به عنوان مثال، همیشه سخت تر از بسیاری از آنها بوده ام که خودم را بیرون بگذارم و با مردم تعامل داشته باشم. این ممکن است برای برخی ساده یا اغراق آمیز به نظر برسد، اما این حقیقت است. حداقل بگویم من فردی درونگرا هستم و همچنین با اضطراب دست و پنجه نرم می کنم. صحبت کردن با مردم یا شروع یک مکالمه می تواند اعصاب شما را خرد کند، به خصوص زمانی که احساس می کنید شخصی که می خواهید با او صحبت کنید می تواند به راحتی شما را رد کند و دوستی شما را رد کند. انجام کارهای ساده بدون عصبی بودن، خودآگاه بودن، شک و بی قراری نیز می تواند دشوار باشد.

در طول سال‌ها، سعی کرده‌ام اجازه ندهم هر چیز کوچکی مانند گذشته به من برسد. برای مثال، با هر حرف و عملی، سوال می‌کردم و می‌پرسیدم که آیا می‌توانم کاری بگویم یا انجام دهم که خودم را بهتر نشان دهم. اکنون سعی کرده‌ام گذشته را در گذشته رها کنم و نگران آن نباشم یا بیش از حد به آن فکر نکنم، اما گفتن آن آسان‌تر از انجام آن است. من همیشه دوست داشتم بهترین نسخه از خودم باشم و آن را به دیگران نیز ارائه دهم. با این حال، متوجه شدم که این طرز فکر نه معقول است و نه عملی. این یک طرز فکر وحشتناک است. هیچ کس کامل نیست، و مهم نیست چقدر آرزو می کنید که بودید، نیستید. هیچکس نیست. همه مرتکب اشتباه می شوند، استرس، شک و تردید، ترس و کشمکش را تجربه می کنند. این فقط طبیعی است برخی علائم بدتری را تجربه می کنند، اما همه ما در مقطعی آنها را تجربه می کنیم. اجازه ندهید ذهنتان به شما بگوید که باید کامل باشید و همچنین خودتان را با دیگران مقایسه نکنید.

ریانون لیت

من به غلبه بر موانع اعتقاد دارم، هر روز چنگ و دندان جنگید تا به اهدافت برسی. مهم نیست که چه کسی هستید یا اهل کجا هستید، من معتقدم که هرکسی برای موفقیت نیاز دارد.

در تمام زندگی ام شاهد مشکلات والدینم بوده ام، نه تنها از نظر مالی، بلکه از نظر اجتماعی و عاطفی. پدرم که گرفتار اعتیاد به مواد مخدر شده بود و مادرم که از نظر روحی و جسمی قادر به تامین هزینه های زندگی خود نبود چه برسد به شخص دیگری، مرا مجبور کردند که راه های دنیا را به تنهایی کشف کنم.

وقتی بزرگ شدم هیچ وقت هیچ الگوی نداشتم. نه کسی که مرا راهنمایی کند، نه کسی که راه را هموار کند، نه کسی که به من نشان دهد در دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم آدم بودن چگونه است. من کتابچه راهنمای «بایدها و نبایدها» را به من هدیه داد. بخش “انجام” در بدو تولد. تنها نمونه هایی که داشتم این بود که چه کارهایی را انجام ندهم، و به من آموختند که چگونه با عدم اتخاذ تصمیماتی که والدینم گرفته اند، زندگی را پشت سر بگذارم.

در شش سالگی باید یاد می گرفتم که چگونه مستقل باشم. یاد گرفتم چطور غذا درست کنم وگرنه غذا نمی خورم. یاد گرفتم که چگونه خودم را برای مدرسه آماده کنم وگرنه شرکت نمی کنم. من در سنین جوانی بالغ شدم که اغلب به خاطر بلوغ ذهنی من به عنوان یک فرد جوان، “روح پیر” نامیده می شود.

با گذشت زمان، شکست های مداوم آنها شدیدتر می شد. ناامیدی عاطفی به سوء استفاده تبدیل شد و بدرفتاری به بی خانمانی تبدیل شد. یک سال وقتم را صرف جابجایی از جایی به مکان دیگر کردم. اما، با وجود همه این آشفتگی که با آن مواجه شدم، از آن طرف بیرون آمدم. برای من این تجربیات یک نعمت بوده است. به همان اندازه که این آسیب ها در آن زمان استرس زا و دردناک بودند، من به خاطر آنها همانی هستم که هستم.

به لطف پدر و مادرم و سختی‌هایی که در اوایل زندگی‌ام برایم ایجاد کرده‌اند، رویایی دارم. من یک رویا و عزم برای تعقیب آن دارم. شکست پشت سر شکست به من نشان داده است که چه می خواهم و چه کسی می خواهم باشم. من می خواهم وارد مدرسه شوم و برای شغلی که دوست دارم کار کنم. می‌خواهم بتوانم هر روز در یک مکان بیدار شوم و بخوابم، هرگز نگران این نباشم که وعده غذایی بعدی من از کجا می‌آید، یا جایی برای بازگشت به خانه دارم یا نه. من می خواهم زندگی ای داشته باشم که به آن افتخار کنم.

به همین دلیل متوجه شده ام که آموزش چقدر مهم است. من برای کالج درخواست می دهم و برای پرداخت هزینه تحصیلم کار می کنم. من مشتاقانه منتظر فرصت‌ها و چالش‌هایی هستم که کالج برایم به ارمغان می‌آورد، و همچنین جامعه‌ای که می‌توانم بخشی از آن باشم.

من برخلاف پدر و مادرم اجازه نمی دهم هیچ چیزی سر راهم قرار بگیرد. هیچ چالش کوچک یا بزرگی مرا از اهدافم منصرف نمی کند.