قرارداد تجاری ژاپن و چین

توافقنامه تجاری ژاپن و چین در سال 1974 به عنوان ادامه معاهدات مختلف بین جمهوری خلق چین (PRC) و ژاپن در طول جنگ سرد عمل کرد. این معاهده گام مهمی در عادی سازی روابط بین چین و ژاپن بود، پس از آن که روابط دیپلماتیک و اقتصادی به طور رسمی از طریق بیانیه مشترک ژاپن و چین در سال 1972 برقرار شد. این مذاکرات توسط وزیر تجارت خارجی چین و نخست وزیر نهایی، ژو انلای (1898-1976) و نخست وزیر ژاپن، تاناکا کاکوئی (1918-1993) رهبری شد.[1] این معاهده به دلیل راه چین به سوی بین المللی گرایی پس از سال 1972 و به دنبال آن مجموعه ای از معاهدات دیپلماتیک، مانند پیمان هوانوردی ژاپن و چین (آوریل 1974)، [1] موافقت نامه دریایی (نوامبر 1974)، [1] شیلات، موفقیت آمیز بود. موافقتنامه (اوت 1975)، [1] و موافقتنامه حفاظت از علامت تجاری (سپتامبر 1977)، [1] که با پیمان صلح و دوستی رسمی ژاپن و چین در اوت 1978 منعقد شد.

پیامدهای توافق تجاری ژاپن و چین در سال 1974 منجر به پایه گذاری مذاکرات آینده برای صلح و دوستی چین و ژاپن شد. طرحی برای همکاری بلندمدت بین ژاپن و چین. یک توافقنامه تجاری سه ساله در ژانویه 1974 امضا شد. این اولین موافقتنامه از شش موافقتنامه کاری بود که هوانوردی غیرنظامی، کشتیرانی، ماهیگیری و علائم تجاری را پوشش می داد. همچنین برای همکاری های فنی، تعامل فرهنگی و مسائل کنسولی برنامه ریزی شد.[9] این معاهده برقراری مجدد روابط تجاری و اقتصادی را که قبلاً نادیده گرفته شده بود فراهم کرد و همچنین به دلیل کار دیپلمات هایی که در چنین نتیجه ای نقش داشتند نیز امکان پذیر شد و نشان دهنده همکاری مترقی بین المللی است.

جزئیات بیشتر این قرارداد تجاری: قراردادهای فولاد نیپون و صادرات کارخانه های بزرگ نواری را تایید کرد. به دنبال توافق حمل و نقل ژاپن و چین؛ و بانک چین و بانک توکیو مذاکرات اقتصادی ین-یوآن را امضا کردند.[1] در مجموع، جنبه های موافقتنامه تجاری، همکاری های مالی آینده بین دو کشور را فراهم می کند. جنبه حیاتی احیای روابط دیپلماتیک یکی دیگر از نتایج این معاهده بود. از طریق موافقتنامه تجاری 1974 پایه و اساس آنچه که بعداً به عنوان ده سال اتصال مجدد بین چین و ژاپن شناخته شد، ایجاد کرد، این توافقنامه تجاری بعداً به دنبال مشهورتر معاهده صلح و دوستی چین و ژاپن در سال 1978 شد.

با احیای روابط دیپلماتیک دو کشور، آنها به تعدادی توافقنامه دولتی دست یافتند که پیوندهای دوجانبه ما در تجارت، هوانوردی، حمل و نقل دریایی، شیلات، فرهنگ و علم و فناوری را پوشش می دهد.[1]

سرانجام، نتیجه توافقنامه تجاری 1974، که معاهده صلح و دوستی سال 1978 بین جمهوری خلق چین و ژاپن را مجاز می کرد، در پکن توسط وزرای خارجه دو کشور در اوت 1978 و پس از آغاز گفتگوهای بین دو کشور امضا شد. دو کشور در سال 1975. بر اساس این معاهده، دو طرف اعلام کردند که به دنبال هژمونی در منطقه آسیا-اقیانوسیه و یا در هیچ منطقه دیگری نخواهند بود و با هرگونه تلاش سایر کشورها یا گروه‌هایی از ملت‌ها برای انجام این کار مخالفت خواهند کرد.[ 1] بیانیه مشترک 1972 بین دولت های چین و ژاپن و عادی سازی روابط دیپلماتیک چین و ژاپن هر دو توسط پیمان صلح و دوستی چین و ژاپن ادامه یافته و توسعه یافته است. این امر بنیان روابط دوستانه و “همسایه خوب” بین دو ملت را تقویت کرده و فرصت های بیشتری را برای افزایش تعاملات در حوزه های سیاست، اقتصاد، فرهنگ، علم و فناوری باز کرده است.[1] این تجارت همچنین تأثیر مطلوبی بر حفظ ثبات و امنیت در منطقه آسیا و اقیانوسیه ایجاد کرد که ثبات دوره پس از جنگ را نشان داد. در پایان، برقراری روابط دیپلماتیک بین ژاپن و جمهوری خلق چین در سپتامبر 1972 زمینه سیاسی را برای گسترش روابط تجاری فراهم کرد.