ناسا در حال بررسی یک سرزمین عجایب زمستانی در مریخ است

برف مکعبی شکل، مناظر یخی و یخبندان همگی بخشی از سردترین فصل سیاره سرخ هستند.

هنگامی که زمستان به مریخ می رسد، سطح به یک صحنه تعطیلات واقعاً ماورایی تبدیل می شود. برف، یخ و یخبندان با دمای زیر صفر فصل همراه است. برخی از سردترین آنها در قطب های سیاره رخ می دهد، جایی که دمای آن به منفی 190 درجه فارنهایت (منفی 123 درجه سانتیگراد) می رسد.

همانطور که هوا سرد است، انتظار بارش برف درخور کوه های راکی ​​را نداشته باشید. در هیچ منطقه‌ای از مریخ بیش از چند فوت برف نمی‌بارد که بیشتر آن در مناطق بسیار مسطح می‌بارد. و مدار بیضوی سیاره سرخ به این معنی است که ماه های بیشتری طول می کشد تا زمستان به دور خود بیاید: یک سال مریخی منفرد حدود دو سال زمینی است.

با این حال، این سیاره پدیده های زمستانی منحصر به فردی را ارائه می دهد که دانشمندان توانسته اند به لطف کاشفان روباتیک مریخ ناسا مطالعه کنند. در اینجا چند مورد از چیزهایی که آنها کشف کرده اند:

دو نوع برف

برف مریخ در دو نوع می آید: یخ آب و دی اکسید کربن یا یخ خشک. از آنجایی که هوای مریخ بسیار رقیق است و دمای آن بسیار سرد است، برف یخ آب تصعید می‌شود یا به گاز تبدیل می‌شود، حتی قبل از اینکه زمین را لمس کند. برف یخ خشک در واقع به زمین می رسد.

Sylvain Piqueux، دانشمند مریخ در آزمایشگاه رانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا که تحقیقاتش شامل انواع پدیده های زمستانی است، می گوید: «به اندازه کافی می بارد که بتوان آن را کفش برفی کرد. اگر به دنبال اسکی بودید، باید به دهانه یا کنار صخره بروید، جایی که ممکن است برف روی یک سطح شیبدار جمع شود.

از کجا می دانیم برف می بارد

برف فقط در سردترین نقاط مریخ رخ می دهد: در قطب ها، زیر پوشش ابر و در شب. دوربین های فضاپیماهای در حال چرخش نمی توانند از میان آن ابرها ببینند و ماموریت های سطحی نمی توانند در سرمای شدید دوام بیاورند. در نتیجه، هیچ تصویری از بارش برف گرفته نشده است. اما دانشمندان می دانند که این اتفاق می افتد، به لطف چند ابزار علمی خاص.

مدارگرد شناسایی مریخ ناسا می تواند با استفاده از ابزار Mars Climate Sounder خود که نور را در طول موج های غیرقابل تشخیص برای چشم انسان تشخیص می دهد، از میان پوشش ابر نگاه کند. این توانایی به دانشمندان این امکان را داده است که برف دی اکسید کربن را که به زمین می ریزد را تشخیص دهند. و در سال 2008، ناسا فرودگر فونیکس را در فاصله 1000 مایلی (حدود 1600 کیلومتری) از قطب شمال مریخ فرستاد، جایی که از یک ابزار لیزری برای تشخیص برف یخ آب استفاده کرد.

دانه های برف مکعبی

به دلیل نحوه پیوند مولکول های آب هنگام یخ زدن به یکدیگر، دانه های برف روی زمین شش ضلع دارند. همین اصل در مورد همه بلورها صدق می کند: روشی که اتم ها در آن قرار می گیرند، شکل کریستال را تعیین می کند. در مورد دی اکسید کربن، مولکول های موجود در یخ خشک همیشه در صورت یخ زدن به اشکال چهارتایی پیوند می خورند.

پیکو گفت: «از آنجایی که یخ دی اکسید کربن دارای تقارن چهار است، می دانیم که دانه های برف یخ خشک مکعبی شکل هستند. به لطف دستگاه سنجش آب و هوای مریخ، می توانیم بگوییم که این دانه های برف کوچکتر از عرض یک موی انسان هستند.

جک فراست در حال نیش زدن به مریخ نورد شماست

آب و دی اکسید کربن هر کدام می توانند در مریخ یخبندان ایجاد کنند، و هر دو نوع یخبندان در سطح سیاره بسیار گسترده تر از برف ظاهر می شوند. فرودگرهای وایکینگ هنگام مطالعه مریخ در دهه 1970، یخ زدگی آب را مشاهده کردند، در حالی که مدارگرد اودیسه ناسا تشکیل و تصعید یخ را در خورشید صبح مشاهده کرده است.

پایان شگفت انگیز زمستان

شاید شگفت‌انگیزترین کشف در پایان زمستان اتفاق بیفتد، زمانی که تمام یخ‌های تشکیل‌شده شروع به «آب شدن» و تصعید در جو می‌کنند. با انجام این کار، این یخ شکل های عجیب و زیبایی به خود می گیرد که دانشمندان را به یاد عنکبوت ها، لکه های دالماسی، تخم مرغ های سرخ شده و پنیر سوئیسی می اندازد.

این “ذوب” همچنین باعث فوران آبفشان ها می شود: یخ شفاف به نور خورشید اجازه می دهد تا گاز زیر خود را گرم کند و این گاز در نهایت منفجر می شود و هواداران غبار را روی سطح می فرستد. دانشمندان در واقع شروع به مطالعه این فن ها به عنوان راهی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مسیر وزش بادهای مریخی کرده اند.