علاءالدین خلجی – پادشاه بیرحم و خونخوار هند

علاءالدین خلجی دومین پادشاه دودمان خلجی بود که از سال ۱۲۹۶ تا ۱۳۱۶ میلادی بر بخش‌هایی از هند حکومت کرد.او پس از کشتن عموی خود جلال الدین فیروزشاه خلجی به سلطنت نشست و طی چند ماه اول سلطنت خود – پسران جلال الدین و طرفداران آنان را دستگیر کرد و بعضی را کور کرد یا به قتل رساند و برخی را به زندان انداخت . در سال های اول سلطنت به دفع مغول ها پرداخت و در دکن و راجستان فتوحات کرد .پادشاهی بیرحم و خونخوار بود . او قدرتمندترین و بزرگترین حاکم خاندانش بود و قلمرو فرمانروایی خود را چهار برابر افزایش داد. نسبت به شعرا و ادبا توجه داشت و امیر حسن دهلوی و امیر خوسرو دهلوی به دربار او منسوب بودند . وی در نبردهایش شیفته و شیدای زنی فوق‌العاده زیباروی به نام پادماوتی شد و برای بدست آوردن زیبایی زیباترین زن شبه قاره هند تلاش کرد ولی پادماوتی دست به خودکشی زد و تلاش‌های علاءالدین بی‌نتیجه ماند. وی در متون تاریخی هند به اسکندر ثانی مشهور است. پیروان مذاهب هندو او را شخصیتی «خونخوار، چپاولگر، حریص و جاه‌طلب» می‌دانند.

بر اساس زندگی سلطان علا الدین فیلم بالیوودی ساخته شده‌است که مورد اعتراضات بسیار توسط هندوهای تندرو و مسلمانان واقع شد هندوها معتقد بودند شخصیت این پادشاه در این فیلم تلطیف شده در حالیکه مسلمانان معتقد بودند این فیلم بیش از حد به تخریب چهره علاءالدین پرداخته‌است.

به هر شکل سلطان علاءالدین خلجی یکی از جنجالی‌ترین چهره‌های هندوستان است، برخی او را فردی خشن و خونریز توصیف کرده‌اند و برخی نیز او را فردی شجاع و کشور گشا دانسته و اتهاماتی که به وی منصوب شده را تخریب چهره او عنوان می‌کنند.

بر سر این شخصیت درگیری‌هایی روی داده‌است. مسلمانان معتقدند رسانه‌های هندو تخریب گسترده چهره این سلطان مسلمان را با اتهام زنی در فیلم‌ها در دستور کار دارند. اما هندوها معتقدند مسلمانان به دلایل مذهبی واقعیت‌هایی را نمی‌پذیرند.

وی بر نواحی شمالی شبه جزیره هند حکومت می‌کرد و دهلی را به عنوان پایتخت برگزیده بود. وی در همان شهر تاجگذاری کرد و پس از مسمومیت در همان‌جا نیز دفن شد.